Deze blogpost is ons toegezonden door een lezer
Een tijdje geleden is mijn jongste broer overleden aan een hartinfarct. Het sloeg in als een bom bij mij omdat hij slechts 56 jaar was en het niet nodig was geweest. Hij had een manisch depressieve stoornis en heeft zichzelf tegen advies van de artsen uit het ziekenhuis ontslagen. Op dat moment was hij manisch. Iemand die manisch is, is overmoedig, heeft geen ziekte inzicht en mijdt vaak de hulp. Hij had al een infarct gehad en zou verder behandeld worden in het ziekenhuis. De dag na zijn thuiskomst vond de bezorger van de apotheek die zijn medicijnen kwam brengen hem dood aan de keukentafel.
Omdat mijn broer alleenstaand was en alleen een minderjarige zoon had, moesten wij, zijn broers en zussen alles regelen. Echter, hij had door zijn psychische aandoening en een hoop pech, veel schulden gemaakt. Bovendien wist niemand van ons of hij een uitvaartverzekering had. Dat was het eerste waar we tegenaan liepen. Bij de uitvaartonderneming kon men geen verzekering vinden. We wisten niet wat we moesten doen. Wanneer wij de begrafenis zouden betalen, konden ook al zijn schulden op ons verhaald worden dachten we. We hebben er toen voor gekozen om alles uit handen te geven zodat de gemeente de uitvaart zou betalen. Ik vond dit onverteerbaar, maar ook ik had het geld niet om deze te bekostigen.
Het werd een erg schamele bedoening. We hadden nog wel de gelegenheid om afscheid van hem te nemen in een kleinere ruimte van de uitvaartonderneming die hem opbaarde. Het was een korte bijeenkomst, waar net de tijd was voor een paar mensen om iets te zeggen en iedereen langs te laten lopen en ons ook te condoleren. Maar omdat mijn broer lokaal een bekende jazz zanger was en veel vrienden had, stond het er zwart van de mensen. De rij stond tot buiten en de meesten hebben niets van de toespraakjes mee kunnen krijgen. Dit heeft mij veel pijn gedaan omdat hij toch echt beter verdiende. Hij had een fatsoenlijker afscheid kunnen krijgen waar er meer tijd voor hem was geweest. Later werd mijn oudste broer benaderd door een verzekering waar hij toch een polis had afgesloten en kon het bedrag alsnog naar de gemeente worden over gemaakt.
Van de erfenis moest mijn neefje nog afstand doen om niet in de schulden van zijn vader te vervallen. Niemand durfde ook zijn huis in om zaken uit te zoeken. Wanneer je eenmaal iets meeneemt uit het huis van een overleden familielid geef je aan dat je de erfenis accepteert. Het enige dat ik nog van hem heb, is een oud ingelijst portret van hem als baby die een van zijn vrienden toch nog uit zijn huis heeft weten te redden. De rest is door de gemeente leeggehaald.
Dit alles heeft mij heel veel verdriet gedaan en ik ben ook boos over een aantal zaken hoe het gegaan is. Ik mis mijn broer ontzettend.